Weer heel wat daagjes voorbij…

Lieve mensen in Nederland,

Op dit moment is het het koudste seizoen in Nepal en dat was voor de school van de kinderen reden genoeg om een ‘wintervakantie’ in te lassen. De kinderen zouden tien dagen vrij zijn en daarna weer naar school gaan, maar toen we afgelopen zondag met de kinderen bij school aankwamen bleek de vakantie met drie dagen verlengd te zijn. Daarom weer met de kinderen naar huis gehobbeld en nog drie dagen extra met de kinderen gespeeld.
In de vakantie hebben we veel leuke dingen met de kinderen gedaan: we hebben spelletjes gedaan, geknutseld, wentelteefjes gebakken en er was een groot jaarlijks uitje van Suvadra (maar daarover later meer). Evert Jan is ook een aantal dagen ziek geweest (hoofdpijn en grieperig) in de vakantie, maar nu gaat het gelukkig weer goed.
De kinderen vinden het heel leuk om samen met ons iets te doen, dus dat betekende voor ons in de vakantie veel werk aan de winkel. Het was leuk om met de kinderen te spelen, maar het was ook wel vermoeiend om de hele tijd 14 kinderen om ons heen te hebben die allemaal wel wat wilden doen of laten zien.
De kinderen zijn gewend om tegen de vrijwilligers ‘miss’ te zeggen en aangezien Evert Jan hier de eerste mannelijke vrijwilliger is was het voor de kinderen wel even wennen dat het niet ‘Evert miss’ is, maar ‘Evert sir’. Een jongen, Sabin, zegt nog steeds ‘miss-sir’, wel grappig.

Stichting Suvadra helpt naast de kinderen in het kindertehuis ook een aantal kinderen die nog thuis wonen. Een keer per jaar wordt er voor alle kinderen, zowel extern als intern, een uitje georganiseerd waarbij zowel de kinderen als de ouders of andere familie worden uitgenodigd. Voor de kinderen van Swarga is het niet altijd mogelijk om de ouders te laten komen. Alle kinderen hebben wel ouders, maar aangezien de kinderen vanuit het hele land komen is het voor sommige ouders te ver om helemaal naar Bhaktapur te komen voor een dag. De reden dat de meeste kinderen in Swarga wonen is omdat zij thuis te ver weg wonen van een school en medische hulp, en daarbij hebben ouders vaak niet genoeg geld om dit allemaal te betalen.
Het uitje was dit jaar naar een pretpark in Kathmandu. De kinderen waren enthousiast om te gaan en in de bus was het daarom ook erg gezellig. Een pretpark klinkt als de efteling, maar de kinderen hier zijn al heel erg blij met dit funpark waar zij in een vliegtuigje kunnen zitten die met de hand vooruit wordt geduwd of in een bootje rond worden gevaren. Tussendoor werden er spelletjes gedaan in de kring op een grasveld. Het was leuk om te zien dat de kinderen zo kunnen genieten en vooral voor de nieuwe kinderen was dit een wereld die zij nog nooit gezien hebben. Naresh, een jongen van 12, vond het bijvoorbeeld best wel spannend om het bootje in te gaan, maar ja wat wil je als je daar nog nooit in hebt gezeten.

één van de attracties, maar deze bleek toch niet te werken...

Nu het gewone schoolleventje hier weer begonnen is zullen we eens vertellen hoe onze dag er zo’n beetje uitziet. (dit hebben al zoveel mensen gevraagd, dus bij deze) Elke ochtend komt om 6 uur de fysiotherapeute die met de kinderen oefeningen doet. Wij worden ook om deze tijd wakker van onze wekker en na ons nog een keertje omgedraaid te hebben komen we er ook uit. Er wordt ’s ochtends voor schooltijd al gekookt, maar omdat dat wat tijd vergt drinken we eerst om half 7 een kopje warme melk met wat biscuitjes. Daarna is er eerst nog tijd om te spelen of het huiswerk af te maken en dan om 8 uur het ontbijt: dal bath. Het ontbijt (en avondeten) bestaat uit rijst, linzensoep en een groentencurry. Dit wordt door de kinderen in grote hoeveelheden met de rechter hand (dus zonder bestek) gegeten. Elisabeth doet hier vrolijk aan mee, maar Evert Jan heeft de weg naar het yoghurtwinkeltje gevonden en eet dus elke ochtend een schaal yoghurt met muesli. Brood is hier wel te koop, maar niet vullend en niet erg lekker.
Daarna helpen we de kinderen met tandenpoetsen, schooluniform aandoen en dan naar school te brengen. Dit is altijd een hele onderneming voor deze kinderen, en toch lukt het elke keer weer om op tijd te komen.

De kinderen zijn vanaf 10 uur op school en de kleintjes komen om 3 uur en de grote om 4 uur terug. De school zit hier om de hoek en toch ben je met sommige kinderen, met looprekje en al, wel 20 minuten onderweg. De kinderen gaan naar een private English school waar zij alle lessen, behalve Nepalees natuurlijk, in het Engels krijgen. Ook onderling worden kinderen gestimuleerd om Engels te praten en dan ontstaan leuke zinnen als ‘my also play’. Maar goed; voor ons is het wel handig dat de meeste kinderen al best wat Engels kunnen, want wij kunnen nog vrij weinig Nepalees. Wij komen niet veel verder dan: “eten”, “opschieten!”, “kom hier”, “daar naar toe!”, en “wat zeg je?”.

Als ze op school zijn hebben wij een paar uurtjes voor onszelf. Dan lezen we een boek, gaan even Bhaktapur in, douchen we ons (als er water is en het water ook nog eens warm is) of kletsen we wat met de didi’s in het zonnetje. Ook al is het nu het koude seizoen, in de middag kan de zon flink warm zijn (graadje of 25). Nepalezen zijn gewend om 2 keer per dag dal bath te eten en tijdens de lunch wordt er alleen een soort snack gegeten: de ene keer fruit met biscuit en de andere keer rijstvlokken met nootjes/noodlemengsel. Voor ons vaak net wat te weinig maar gelukkig is er de mogelijkheid om zelf nog iets te maken in de keuken.

Na schooltijd begint het omkleedfestijn opnieuw en gaan de schooluniformpjes weer uit. Nu is er tijd om weer wat te spelen tot het moment dat er weer melk gedronken wordt. Daarna moeten de kinderen beginnen aan hun huiswerk en hier helpen wij mee waar mogelijk. Groot en klein heeft huiswerk: Nepalees, rekenen, social study en engels. Het schoolsysteem is hier heel anders dan in Nederland, er wordt veel herhaald en overgeschreven en maar weinig zelf bedacht. De allerkleinsten, maar ook Binita en Dipika hebben elke dag moeite hun huiswerk af te krijgen en die hebben wel wat extra hulp nodig.

De in slaapgevallen Chandra in haar bord met dal baht.

Om half zeven staat de dal baht weer klaar en we eten dan weer samen met de kinderen.
De kleintjes gaan daarna eerst naar bed en de groten hebben tot kwart over acht de tijd om nog wat te spelen. Op dagen dat de stroom uitvalt (zéér regelmatig) eten we bij kaarslicht of wordt de generator aangezet en gaan de kinderen vaak iets eerder naar bed. De generator wordt niet altijd aangezet, want er is een tekort aan benzine en daarom erg duur. Aan het einde van de dag zijn we moe en gaan we na een kopje thee zelf ook al op tijd naar bed.

Wij mogen twee dagen in de week vrij nemen, maar tot nu toe hebben we aan één dagje genoeg gehad. Deze vrije dagen hebben we besteed aan lekker niks doen op het dak van het tehuis en we zijn eergisteren naar Patan geweest. In Patan hebben we rondgewandeld en weer eens wat andere dingen dan dal baht gegeten. Grappig om hier mensen tegen te komen die we op de trekking ook ontmoet hebben. De kinderen gaan de hele week naar school en hebben op zaterdag vrij.

Tot zover het laatste nieuws en tot de volgende keer.

Evert Jan en Elisabeth