Naar Suvadra

Op 27 december zijn we naar Bhaktapur gegaan om te beginnen met het vrijwilligerswerk in Swarga. Op het moment dat we aankwamen, nam de vorige vrijwilligster Jantien afscheid van iedereen. Toen we aankwamen waren er twaalf kinderen en twee Didi’s (twee vrouwen die dag en nacht voor de kinderen zorgen). Inmiddels zijn er twee nieuwe meisjes bijgekomen en komen er binnenkort nog twee kinderen bij en een extra Didi.

Alle kinderen zijn lichamelijk gehandicapt en sommigen zijn ook verstandelijk beperkt. Sommige kinderen zijn met handicap geboren (bijvoorbeeld verlamd of openruggetje), maar ook meerdere kinderen zijn een arm, been of voet kwijtgeraakt nadat zij in een open vuur zijn gevallen. Er wordt hier vaak op open houtvuur gekookt en kinderen worden vaak bij het vuur alleen gelaten.

De eerste twee dagen was het nog wel erg wennen voor ons. Drie dagen lang hadden de kinderen geen school waardoor het voor ons meteen extra druk was en we ons in het diepe gegooid voelden. De eerste volle dag was er een schoolreisje naar de dierentuin. Wij mochten mee om te helpen. Eigenlijk was dit uitje voor de meeste kinderen van Swarga echt teveel vanwege hun handicap. De kinderen (op Sabin na) gaan naar een normale school en dan hou je je klasgenootjes moeilijk bij als je met een looprekje loopt of in een rolstoel zit.

In Swarga wordt aan de kinderen geleerd om veel zelfstandig te doen. De kinderen die hier al langer wonen kunnen ondanks hun handicap verbazingwekkend veel. Voor de nieuwere kinderen vergt dit veel oefening en dit gaat regelmatig gepaard met huilen. Een meisje, Rachita, dat vrij kort hier is heeft de eerste paar dagen dat we hier waren veel gehuild. Thuis werd alles voor haar gedaan en ze is niet gewend zichzelf aan te kleden. In Nepal worden kinderen met een handicap vaak niet gestimuleerd in hun ontwikkeling en komen nauwelijks buiten. Het is leuk om te zien dat ze in de korte tijd dat we hier zijn, ook zij met kleine stapjes al voorruit gaat.

Chanra doet haar beentje weer aan.

Het kindertehuis staat vlakbij het centrum van Bhaktapur; een haast middeleeuws stadje waar de tijd heeft stilgestaan. Het tehuis heeft drie verdiepingen (inclusief dakterras waar eventueel nog een verdieping op kan). Wij hebben een eigen kamer op de tweede verdieping. Op de eerste verdieping slapen de kinderen in stapelbedden in twee slaapzalen: één voor de jongens en één voor de meisjes. Beneden is de keuken, een speelkamer en een kamer voor de fysiotherapeute die elke dag twee uur komt.

Na de eerste drie dagen gingen de kinderen weer gewoon naar school, waardoor wij elke dag een paar uur vrij zijn om in het zonnetje te kunnen relaxen. We beginnen nu meer gewend te raken en voelen ons al aardig thuis en leren we kinderen steeds beter kennen. Het is steeds duidelijker waar we wel kunnen helpen en waar we juist niet moeten helpen, zodat ze het zelf leren. We helpen met naar school gaan, huiswerk maken en spelen met de kinderen. De kinderen zijn echt lief en we weten wel zeker dat we een fijne tijd zullen hebben.

Op nieuwjaarsdag hebben we voor de kinderen ECHTE Hollandse oliebollen gebakken. De kinderen vonden de “oliebolloh” erg lekker en ook wij hadden niet gedacht zulk vakmanschap af te kunnen leveren.

Met z'n allen om de lage tafel om oliebollen te eten.

Prakriti en haar oliebol.

Voor jullie allemaal een gelukkig nieuwjaar!