zaterdag 23 februari 2008

Het zit er weer op!

Hallo allemaal, hier ons laatste berichtje vanuit Nepal. Het is inmiddels de een na laatste dag van de drie maanden Nepal. De laatste paar weken zijn erg hard gegaan. Morgen (zondag 24 februari om 20.25 uur Nepalese tijd) vliegen we terug naar Nederland en dan hopen we maandag 25 februari om 13.00 uur weer te landen op Schiphol. We vliegen met vluchtnummer GF5205. De afgelopen tijd zijn er nog wel wat dingetjes gebeurd.

Zeskamp
We hebben een heuse zeskamp gehouden met de kinderen. Met spelletjes als spijkerpoepen, lepel met aardappellopen, blaasvoetbal, voorwerp raden, kegelsgooien en snoephappen. De meeste spelletjes waren niet nieuw voor de kinderen, aangezien hier vaak vrijwilligers zijn, maar desalniettemin was het heel erg leuk en hilarisch. Na de spelletjes hebben we voor iedereen pannenkoeken gebakken en die smaakten heerlijk.





Onrust
Dat Nepal een land is waar het onrustig kan zijn hebben we ook meegemaakt. We konden twee dagen nauwelijks naar buiten omdat de Nepalezen in opstand waren gekomen tegen de overheid en de politie. Het verhaal is zo ongeveer dat iemand van de politie is gezien al koffiedrinkend met iemand die een moord gepleegd zou hebben. Kortom tijd voor een opstand/demonstratie… waarbij de politie een oproerkraaier heeft doodgeschoten, waarna alles uit de hand liep. Zo ongeveer de gehele mannelijke bevolking van Bhaktapur ging de straat op al stenengooiend naar de politie. Ook hier in de straat leverde dat taferelen op die vanaf het dak hier goed te volgen waren.


De familie van de doodgeschoten demonstrant heeft van de overheid geld gekregen en toen hield alles plotseling weer op. Gelukkig is het nu weer rustig.
Zoals in dit artikel (klik hier) staat geschreven heeft de bevolking, vanwege alle tekorten, nog een kort lontje. Op de foto’s in dit artikel kan je zien hoe het dagelijks leven er momenteel aantoegaat.


Knutselen

De kinderen vinden het hardstikke leuk om te knutselen en dat doen zij dan ook dagelijks. Af en toe werd er met z'n allen geknutseld...


Vliegen
We hebben afgelopen woensdag een mountain-flight (willen) maken. Hiervoor moesten we al om 6.30 op het vliegveld zijn. Alles leek goed en na 15 minuten gevlogen te hebben maakte het vliegtuig rechtsomkeert om weer terug te gaan. Het was te mistig om de bergen goed te kunnen zien. Gelukkig kun je dan de volgende dag weer terug komen om het opnieuw te proberen. Donderdag stegen we na 3 uur vertraging (vanwege de mist) weer op en hebben een fantastische vlucht gemaakt langs de Himalaya. Geweldig om de hoogste bergen van de wereld van zo dichtbij te kunnen zien vanuit de lucht!!!



Dit is dan de Mount Everest!



Rosani’s verjaardag met appeltaart
Rosani was jarig en dat hebben we gevierd met twee heerlijke Nederlandse appeltaarten. Waarschijnlijk is ze acht geworden, maar dat is niet zeker. Zoals bij veel Nepalezen is het vaak de vraag of de geboortedatum wel klopt op de officiele papieren.


Nou dit was ons laatste berichtje vanuit Nepal. Tot gauw in Nederland!!

maandag 11 februari 2008

Van alles...

Zo het is inmiddels alweer een hele tijd geleden dat we iets van ons hebben laten horen. Het gaat goed met ons! Nog 2 weekjes en dan zijn we alweer terug in Nederland. Ook wel weer fijn want we hebben allebei hardstikke veel zin om in ons nieuwe huisje te gaan wonen. Hier zijn de kinderen nog steeds lief en vermaken we ons prima. Dit keer willen we zomaar wat losse onderwerpjes vertellen aan jullie.

Examens
De afgelopen periode zijn de kinderen erg druk geweest met het leren voor en maken van hun (tussen) examens. Wij hebben ze daar zo goed als het kan mee geholpen en dat viel niet altijd mee. Bijna alle vakken zijn in het Engels, op Nepalees na. De vakken die ze volgen zijn oa maths, English, social study, Nepali, science, moral science, health en drawing. De kinderen zijn onderverdeeld in 3 klassen. Het grappige was dat het bij sommige vakken totaal niet duidelijk was wat ze precies moesten leren voor een bepaald examen. Ook lach je je soms rot wat ze moeten leren en hoe krom het Engels soms in de boekjes staat. Een vraag uit een van de boekjes is bijvoorbeeld: "I hate my parents. Yes or No?" of "Discipline is important for us! We become wild animals without discipline!". Bijna alles leren ze door het honderd keer op te dreunen of te schrijven.

Voor sommigen is het niveau toch echt te hoog gegrepen en voor sommigen is het erg makkelijk. Een Deepa bijvoorbeeld is verstandelijk eigenlijk teveel beperkt om mee te kunnen draaien, maar het leuke is wel om te zien dat ze wel heel graag wil. Asmita is behoorlijk spastisch en schrijven gaat voor haar daarom erg moeilijk. Er is door de kinderen de afgelopen tijd veel geleerd en de meesten hebben erg hun best gedaan. Naresh bijvoorbeeld heeft heel erg zijn best gedaan en heeft voor alle vakken een positief resultaat behaald, behalve Engels en dat betekent hier meteen “failed”. Dat is wel erg sneu want hij gaat nog maar 8 maanden naar school en kan juist best goed Engels spreken.
Het was voor ons niet altijd even makkelijk om ze aan het leren te krijgen en te houden, dus wij zijn ook best wel weer blij dat de examens weer voorbij zijn en ze weer normaal (als er niet weer eens een nepalees festival is) naar school gaan.

Electriciteit en water
De stroom ligt er hier 6 tot 8 uur per dag uit, omdat de electriciteitscentrales niet genoeg stroom kunnen leveren voor het hele land en daarom worden er powercuts ingesteld door de overheid. De overheid zegt dat dit probleem in 2012 is opgelost… Geen stroom hebben is erg vervelend want dit gebeurt praktisch altijd als de stroom het hardste nodig is. De grote rijstkoker werkt op stroom (er moet 2 keer per dag gekookt worden voor 20 mensen) en de kacheltjes werken op stroom (het kan hier flink koud worden). Gelukkig is er hier een generator aanwezig die dit een beetje kan opvangen, maar daarentegen is benzine bijna net zo duur als in Nederland (in verhouding dus heeeel duur). Bij de benzinepompen staan enorme rijen als er weer eens benzine voorradig is.
Wijzelf merkten ook dat zo’n powercut vervelend kan zijn bij het pinnen. Je stopt je pasje erin, vult je pincode in en… poefff… geen electriciteit en het pasje zat er nog in. Gelukkig heeft elke automaat een bewaker en deze heeft met de bank gebeld. Na 3 uur komt er dan een mannetje uit Kathmandu met de sleutel om het pasje er weer uit te halen.

Ook het water is hier een probleem. Een keer per dag komt er uit een kraantje een beetje water uit het waterleidingstelsel. Dit is natuurlijk niet voldoende voor een heel kindertehuis. Hiervoor hebben is er in de tuin een waterput geslagen en wordt het water elke dag met een pomp naar de 2 grote waterreservoirs op het dak gepompt. Het water in deze put is niet altijd even bruikbaar en bovendien kan de pomp niet altijd gebruikt worden vanwege een powercut. Kortom er is niet altijd water. Om het vieze water te reinigen is er trouwens een apparaat aanwezig die het water drinkbaar maakt. En dit water kunnen onze maagjes ook aan. Warm water is er alleen als de zon heeft geschenen.

Uitje naar Bhaktapur
We zijn op een zaterdag naar het centrum van Bhaktapur gelopen om daar op een plein met een mooie tempel te genieten van de zon. Binitta, Rochitta, Sabin en Asmita lopen met hun looprekjes en Deepa en Rosanie zitten in de rolstoel. De rest kan goed of redelijk lopen. Omdat het centrum op een heuvel ligt en de weggetjes veel kuilen bevatten is het een hele zware tocht voor de kinderen maar ook wel een goede oefening. Onderweg is het een heel spektakel want de straten staan vol met Nepalezen die je staan toe te kijken. Dat is meestal niet uit bewondering, maar meer uit medelijden dat de kinderen zelf moeten lopen. Ze vinden het maar wat zielig en zouden hun eigen kinderen dragen. Soms staan er gewoon 20 mensen schaamteloos je een half uur aan te gapen. En dat is niet omdat wij blank zijn, ze zijn hier wel wat toeristen gewend, maar omdat ze zich verbazen over de gehandicapte kinderen zomaar op straat.


Vetersstrikken


Een goed voorbeeld is Elisabeth die Asmita de veters aan het strikken is. Niks bijzonders zou je zeggen, maar de mensen moesten gewoon weggestuurd worden om weer verder te kunnen. Ook werd er in gebrekkig Engels aan Elisabeth gevraagd of zij wel wist dat dat meisje pijn had? En leg dan maar eens uit dat een vierjarig-kind alleen maar harder gaat huilen als het kind merkt dat het met huilen meer aandacht krijgt. Gelukkig weten ze van het kindertehuis goed wat de kinderen kunnen en wanneer ze zich aanstellen.. Op het plein aangekomen hebben we de kinderen getrakteerd op een ijsje.



Wastafel
Van verschillende mensen hebben we wat geld gekregen om hier te besteden voor het goede doel. Een van de dingen die we ervoor gedaan hebben is een lagere wastafel te laten installeren in de badkamer naast de wastafel op normale hoogte. De kleintjes en de kinderen die niet kunnen lopen zaten altijd voor een bak met water zich te wassen en de tanden te poetsen. Hierdoor was het een enorm waterballet, hadden de kinderen natte broeken en daardoor erg koud. Iedereen is erg blij met de wastafel en het heeft zijn nut al bewezen! (voor de mensen die geld gegeven hebben, later volgt er een uitgebreider verslag hierover)



Vrije woensdagen
Ook hebben we de afgelopen tijd twee toeristische uitstapjes gemaakt. Een daarvan is een mooie wandeltocht naar Changu Narayan Temple op een van de heuvels van de Kathmanduvallei. De tempel en het dorpje zijn door de Unesco aangewezen als historisch belangrijk en daarmee beschermd gebied. Het was erg mooi, maar dat kunnen we niet bewijzen want we hadden geen fototoestel bij ons. Vorige week zijn we naar Bodhnath (Boudha) gelopen. Hier staat een van de grootste stupa van de wereld. Het is een religieus centrum voor de Nepalese Tibetaanse Boeddhistische gemeenschap. Overal zijn boeddhistische kloosters (met gouden daken) en tempels. Een hele bijzondere plek om te zijn met schitterende uitzichten op de Stupa en de Bergen op de achtergrond. Het was die dag Tibetaans nieuwjaar en daarom konden we nog maar net een achteraf-hotelkamertje bemachtigen. Helaas heeft Elisabeth die avond iets verkeerds gegeten en hebben we het uitje de volgende dag niet kunnen afmaken met een bezoekje aan Pashupatinath, waar langs een rivier overleden Hindoes gecremeerd worden. Volgende keer beter! Inmiddels gaat het weer goed met Elisabeth.



Kapper
Omdat het natuurlijk heel belangrijk is weer netjes thuis te komen, is Evert Jan naar de kapper gegaan. Bij de kapperszaak vonden ze het handig om mij te laten knippen door de allerkleinste Nepalees. Stoel op de laagste stand, ik liggend in de stoel met de knieen tegen de muur zodat de kapper er nog net bij kon. Zelfs dat was nog te hoog waardoor hij met zijn handen boven het hoofd moest werken. De stroom viel uit en de generator kregen ze niet aan, kortom het was donker. Knippen ging met de uiterste preciezie en was na een half uur klaar, maar toen… begon het feest pas! M’n hoofd werd ingesmeerd en ik kreeg ook een gezichts- en hoofdmassage. Met flinke rake klappen op mijn hoofd werd er een soort van massage uitgevoerd. Daarna werden de schouders, rug en borstkas hardhanding aangepakt en vooral gekraakt. Mijn armen werden letterlijk uitgewrongen en de nek gekraakt. Ook werd er nog een groot massage apparaat tevoorschijn gehaald die al drillend op m’n gezicht werd gezet en later op de schouders en de rug. Na een uur was alles afgelopen en liep ik met een geknipt koppie weer terug naar het kindertehuis. Toch heel wat anders dan de kapper in Nederland.

Heel verhaal… hoogste tijd om af te sluiten. Tot ziens maar weer.

Liefs,

Evert Jan en Elisabeth

vrijdag 18 januari 2008

Weer heel wat daagjes voorbij…

Lieve mensen in Nederland,

Op dit moment is het het koudste seizoen in Nepal en dat was voor de school van de kinderen reden genoeg om een ‘wintervakantie’ in te lassen. De kinderen zouden tien dagen vrij zijn en daarna weer naar school gaan, maar toen we afgelopen zondag met de kinderen bij school aankwamen bleek de vakantie met drie dagen verlengd te zijn. Daarom weer met de kinderen naar huis gehobbeld en nog drie dagen extra met de kinderen gespeeld.
In de vakantie hebben we veel leuke dingen met de kinderen gedaan: we hebben spelletjes gedaan, geknutseld, wentelteefjes gebakken en er was een groot jaarlijks uitje van Suvadra (maar daarover later meer). Evert Jan is ook een aantal dagen ziek geweest (hoofdpijn en grieperig) in de vakantie, maar nu gaat het gelukkig weer goed.
De kinderen vinden het heel leuk om samen met ons iets te doen, dus dat betekende voor ons in de vakantie veel werk aan de winkel. Het was leuk om met de kinderen te spelen, maar het was ook wel vermoeiend om de hele tijd 14 kinderen om ons heen te hebben die allemaal wel wat wilden doen of laten zien.
De kinderen zijn gewend om tegen de vrijwilligers ‘miss’ te zeggen en aangezien Evert Jan hier de eerste mannelijke vrijwilliger is was het voor de kinderen wel even wennen dat het niet ‘Evert miss’ is, maar ‘Evert sir’. Een jongen, Sabin, zegt nog steeds ‘miss-sir’, wel grappig.

Stichting Suvadra helpt naast de kinderen in het kindertehuis ook een aantal kinderen die nog thuis wonen. Een keer per jaar wordt er voor alle kinderen, zowel extern als intern, een uitje georganiseerd waarbij zowel de kinderen als de ouders of andere familie worden uitgenodigd. Voor de kinderen van Swarga is het niet altijd mogelijk om de ouders te laten komen. Alle kinderen hebben wel ouders, maar aangezien de kinderen vanuit het hele land komen is het voor sommige ouders te ver om helemaal naar Bhaktapur te komen voor een dag. De reden dat de meeste kinderen in Swarga wonen is omdat zij thuis te ver weg wonen van een school en medische hulp, en daarbij hebben ouders vaak niet genoeg geld om dit allemaal te betalen.
Het uitje was dit jaar naar een pretpark in Kathmandu. De kinderen waren enthousiast om te gaan en in de bus was het daarom ook erg gezellig. Een pretpark klinkt als de efteling, maar de kinderen hier zijn al heel erg blij met dit funpark waar zij in een vliegtuigje kunnen zitten die met de hand vooruit wordt geduwd of in een bootje rond worden gevaren. Tussendoor werden er spelletjes gedaan in de kring op een grasveld. Het was leuk om te zien dat de kinderen zo kunnen genieten en vooral voor de nieuwe kinderen was dit een wereld die zij nog nooit gezien hebben. Naresh, een jongen van 12, vond het bijvoorbeeld best wel spannend om het bootje in te gaan, maar ja wat wil je als je daar nog nooit in hebt gezeten.


één van de attracties, maar deze bleek toch niet te werken...



Nu het gewone schoolleventje hier weer begonnen is zullen we eens vertellen hoe onze dag er zo’n beetje uitziet. (dit hebben al zoveel mensen gevraagd, dus bij deze) Elke ochtend komt om 6 uur de fysiotherapeute die met de kinderen oefeningen doet. Wij worden ook om deze tijd wakker van onze wekker en na ons nog een keertje omgedraaid te hebben komen we er ook uit. Er wordt ’s ochtends voor schooltijd al gekookt, maar omdat dat wat tijd vergt drinken we eerst om half 7 een kopje warme melk met wat biscuitjes. Daarna is er eerst nog tijd om te spelen of het huiswerk af te maken en dan om 8 uur het ontbijt: dal bath. Het ontbijt (en avondeten) bestaat uit rijst, linzensoep en een groentencurry. Dit wordt door de kinderen in grote hoeveelheden met de rechter hand (dus zonder bestek) gegeten. Elisabeth doet hier vrolijk aan mee, maar Evert Jan heeft de weg naar het yoghurtwinkeltje gevonden en eet dus elke ochtend een schaal yoghurt met muesli. Brood is hier wel te koop, maar niet vullend en niet erg lekker.
Daarna helpen we de kinderen met tandenpoetsen, schooluniform aandoen en dan naar school te brengen. Dit is altijd een hele onderneming voor deze kinderen, en toch lukt het elke keer weer om op tijd te komen.



De kinderen zijn vanaf 10 uur op school en de kleintjes komen om 3 uur en de grote om 4 uur terug. De school zit hier om de hoek en toch ben je met sommige kinderen, met looprekje en al, wel 20 minuten onderweg. De kinderen gaan naar een private English school waar zij alle lessen, behalve Nepalees natuurlijk, in het Engels krijgen. Ook onderling worden kinderen gestimuleerd om Engels te praten en dan ontstaan leuke zinnen als ‘my also play’. Maar goed; voor ons is het wel handig dat de meeste kinderen al best wat Engels kunnen, want wij kunnen nog vrij weinig Nepalees. Wij komen niet veel verder dan: “eten”, “opschieten!”, “kom hier”, “daar naar toe!”, en “wat zeg je?”.

Als ze op school zijn hebben wij een paar uurtjes voor onszelf. Dan lezen we een boek, gaan even Bhaktapur in, douchen we ons (als er water is en het water ook nog eens warm is) of kletsen we wat met de didi’s in het zonnetje. Ook al is het nu het koude seizoen, in de middag kan de zon flink warm zijn (graadje of 25). Nepalezen zijn gewend om 2 keer per dag dal bath te eten en tijdens de lunch wordt er alleen een soort snack gegeten: de ene keer fruit met biscuit en de andere keer rijstvlokken met nootjes/noodlemengsel. Voor ons vaak net wat te weinig maar gelukkig is er de mogelijkheid om zelf nog iets te maken in de keuken.

Na schooltijd begint het omkleedfestijn opnieuw en gaan de schooluniformpjes weer uit. Nu is er tijd om weer wat te spelen tot het moment dat er weer melk gedronken wordt. Daarna moeten de kinderen beginnen aan hun huiswerk en hier helpen wij mee waar mogelijk. Groot en klein heeft huiswerk: Nepalees, rekenen, social study en engels. Het schoolsysteem is hier heel anders dan in Nederland, er wordt veel herhaald en overgeschreven en maar weinig zelf bedacht. De allerkleinsten, maar ook Binita en Dipika hebben elke dag moeite hun huiswerk af te krijgen en die hebben wel wat extra hulp nodig.


De in slaapgevallen Chandra in haar bord met dal baht.

Om half zeven staat de dal baht weer klaar en we eten dan weer samen met de kinderen.
De kleintjes gaan daarna eerst naar bed en de groten hebben tot kwart over acht de tijd om nog wat te spelen. Op dagen dat de stroom uitvalt (zéér regelmatig) eten we bij kaarslicht of wordt de generator aangezet en gaan de kinderen vaak iets eerder naar bed. De generator wordt niet altijd aangezet, want er is een tekort aan benzine en daarom erg duur. Aan het einde van de dag zijn we moe en gaan we na een kopje thee zelf ook al op tijd naar bed.

Wij mogen twee dagen in de week vrij nemen, maar tot nu toe hebben we aan één dagje genoeg gehad. Deze vrije dagen hebben we besteed aan lekker niks doen op het dak van het tehuis en we zijn eergisteren naar Patan geweest. In Patan hebben we rondgewandeld en weer eens wat andere dingen dan dal baht gegeten. Grappig om hier mensen tegen te komen die we op de trekking ook ontmoet hebben. De kinderen gaan de hele week naar school en hebben op zaterdag vrij.

Tot zover het laatste nieuws en tot de volgende keer.



Evert Jan en Elisabeth