Van alles...

Zo het is inmiddels alweer een hele tijd geleden dat we iets van ons hebben laten horen. Het gaat goed met ons! Nog 2 weekjes en dan zijn we alweer terug in Nederland. Ook wel weer fijn want we hebben allebei hardstikke veel zin om in ons nieuwe huisje te gaan wonen. Hier zijn de kinderen nog steeds lief en vermaken we ons prima. Dit keer willen we zomaar wat losse onderwerpjes vertellen aan jullie.

Examens
De afgelopen periode zijn de kinderen erg druk geweest met het leren voor en maken van hun (tussen) examens. Wij hebben ze daar zo goed als het kan mee geholpen en dat viel niet altijd mee. Bijna alle vakken zijn in het Engels, op Nepalees na. De vakken die ze volgen zijn oa maths, English, social study, Nepali, science, moral science, health en drawing. De kinderen zijn onderverdeeld in 3 klassen. Het grappige was dat het bij sommige vakken totaal niet duidelijk was wat ze precies moesten leren voor een bepaald examen. Ook lach je je soms rot wat ze moeten leren en hoe krom het Engels soms in de boekjes staat. Een vraag uit een van de boekjes is bijvoorbeeld: "I hate my parents. Yes or No?" of "Discipline is important for us! We become wild animals without discipline!". Bijna alles leren ze door het honderd keer op te dreunen of te schrijven.

Voor sommigen is het niveau toch echt te hoog gegrepen en voor sommigen is het erg makkelijk. Een Deepa bijvoorbeeld is verstandelijk eigenlijk teveel beperkt om mee te kunnen draaien, maar het leuke is wel om te zien dat ze wel heel graag wil. Asmita is behoorlijk spastisch en schrijven gaat voor haar daarom erg moeilijk. Er is door de kinderen de afgelopen tijd veel geleerd en de meesten hebben erg hun best gedaan. Naresh bijvoorbeeld heeft heel erg zijn best gedaan en heeft voor alle vakken een positief resultaat behaald, behalve Engels en dat betekent hier meteen “failed”. Dat is wel erg sneu want hij gaat nog maar 8 maanden naar school en kan juist best goed Engels spreken.
Het was voor ons niet altijd even makkelijk om ze aan het leren te krijgen en te houden, dus wij zijn ook best wel weer blij dat de examens weer voorbij zijn en ze weer normaal (als er niet weer eens een nepalees festival is) naar school gaan.

Electriciteit en water
De stroom ligt er hier 6 tot 8 uur per dag uit, omdat de electriciteitscentrales niet genoeg stroom kunnen leveren voor het hele land en daarom worden er powercuts ingesteld door de overheid. De overheid zegt dat dit probleem in 2012 is opgelost… Geen stroom hebben is erg vervelend want dit gebeurt praktisch altijd als de stroom het hardste nodig is. De grote rijstkoker werkt op stroom (er moet 2 keer per dag gekookt worden voor 20 mensen) en de kacheltjes werken op stroom (het kan hier flink koud worden). Gelukkig is er hier een generator aanwezig die dit een beetje kan opvangen, maar daarentegen is benzine bijna net zo duur als in Nederland (in verhouding dus heeeel duur). Bij de benzinepompen staan enorme rijen als er weer eens benzine voorradig is.
Wijzelf merkten ook dat zo’n powercut vervelend kan zijn bij het pinnen. Je stopt je pasje erin, vult je pincode in en… poefff… geen electriciteit en het pasje zat er nog in. Gelukkig heeft elke automaat een bewaker en deze heeft met de bank gebeld. Na 3 uur komt er dan een mannetje uit Kathmandu met de sleutel om het pasje er weer uit te halen.

Ook het water is hier een probleem. Een keer per dag komt er uit een kraantje een beetje water uit het waterleidingstelsel. Dit is natuurlijk niet voldoende voor een heel kindertehuis. Hiervoor hebben is er in de tuin een waterput geslagen en wordt het water elke dag met een pomp naar de 2 grote waterreservoirs op het dak gepompt. Het water in deze put is niet altijd even bruikbaar en bovendien kan de pomp niet altijd gebruikt worden vanwege een powercut. Kortom er is niet altijd water. Om het vieze water te reinigen is er trouwens een apparaat aanwezig die het water drinkbaar maakt. En dit water kunnen onze maagjes ook aan. Warm water is er alleen als de zon heeft geschenen.

Uitje naar Bhaktapur
We zijn op een zaterdag naar het centrum van Bhaktapur gelopen om daar op een plein met een mooie tempel te genieten van de zon. Binitta, Rochitta, Sabin en Asmita lopen met hun looprekjes en Deepa en Rosanie zitten in de rolstoel. De rest kan goed of redelijk lopen. Omdat het centrum op een heuvel ligt en de weggetjes veel kuilen bevatten is het een hele zware tocht voor de kinderen maar ook wel een goede oefening. Onderweg is het een heel spektakel want de straten staan vol met Nepalezen die je staan toe te kijken. Dat is meestal niet uit bewondering, maar meer uit medelijden dat de kinderen zelf moeten lopen. Ze vinden het maar wat zielig en zouden hun eigen kinderen dragen. Soms staan er gewoon 20 mensen schaamteloos je een half uur aan te gapen. En dat is niet omdat wij blank zijn, ze zijn hier wel wat toeristen gewend, maar omdat ze zich verbazen over de gehandicapte kinderen zomaar op straat.

Vetersstrikken

Een goed voorbeeld is Elisabeth die Asmita de veters aan het strikken is. Niks bijzonders zou je zeggen, maar de mensen moesten gewoon weggestuurd worden om weer verder te kunnen. Ook werd er in gebrekkig Engels aan Elisabeth gevraagd of zij wel wist dat dat meisje pijn had? En leg dan maar eens uit dat een vierjarig-kind alleen maar harder gaat huilen als het kind merkt dat het met huilen meer aandacht krijgt. Gelukkig weten ze van het kindertehuis goed wat de kinderen kunnen en wanneer ze zich aanstellen.. Op het plein aangekomen hebben we de kinderen getrakteerd op een ijsje.



Wastafel
Van verschillende mensen hebben we wat geld gekregen om hier te besteden voor het goede doel. Een van de dingen die we ervoor gedaan hebben is een lagere wastafel te laten installeren in de badkamer naast de wastafel op normale hoogte. De kleintjes en de kinderen die niet kunnen lopen zaten altijd voor een bak met water zich te wassen en de tanden te poetsen. Hierdoor was het een enorm waterballet, hadden de kinderen natte broeken en daardoor erg koud. Iedereen is erg blij met de wastafel en het heeft zijn nut al bewezen! (voor de mensen die geld gegeven hebben, later volgt er een uitgebreider verslag hierover)



Vrije woensdagen
Ook hebben we de afgelopen tijd twee toeristische uitstapjes gemaakt. Een daarvan is een mooie wandeltocht naar Changu Narayan Temple op een van de heuvels van de Kathmanduvallei. De tempel en het dorpje zijn door de Unesco aangewezen als historisch belangrijk en daarmee beschermd gebied. Het was erg mooi, maar dat kunnen we niet bewijzen want we hadden geen fototoestel bij ons. Vorige week zijn we naar Bodhnath (Boudha) gelopen. Hier staat een van de grootste stupa van de wereld. Het is een religieus centrum voor de Nepalese Tibetaanse Boeddhistische gemeenschap. Overal zijn boeddhistische kloosters (met gouden daken) en tempels. Een hele bijzondere plek om te zijn met schitterende uitzichten op de Stupa en de Bergen op de achtergrond. Het was die dag Tibetaans nieuwjaar en daarom konden we nog maar net een achteraf-hotelkamertje bemachtigen. Helaas heeft Elisabeth die avond iets verkeerds gegeten en hebben we het uitje de volgende dag niet kunnen afmaken met een bezoekje aan Pashupatinath, waar langs een rivier overleden Hindoes gecremeerd worden. Volgende keer beter! Inmiddels gaat het weer goed met Elisabeth.



Kapper
Omdat het natuurlijk heel belangrijk is weer netjes thuis te komen, is Evert Jan naar de kapper gegaan. Bij de kapperszaak vonden ze het handig om mij te laten knippen door de allerkleinste Nepalees. Stoel op de laagste stand, ik liggend in de stoel met de knieen tegen de muur zodat de kapper er nog net bij kon. Zelfs dat was nog te hoog waardoor hij met zijn handen boven het hoofd moest werken. De stroom viel uit en de generator kregen ze niet aan, kortom het was donker. Knippen ging met de uiterste preciezie en was na een half uur klaar, maar toen… begon het feest pas! M’n hoofd werd ingesmeerd en ik kreeg ook een gezichts- en hoofdmassage. Met flinke rake klappen op mijn hoofd werd er een soort van massage uitgevoerd. Daarna werden de schouders, rug en borstkas hardhanding aangepakt en vooral gekraakt. Mijn armen werden letterlijk uitgewrongen en de nek gekraakt. Ook werd er nog een groot massage apparaat tevoorschijn gehaald die al drillend op m’n gezicht werd gezet en later op de schouders en de rug. Na een uur was alles afgelopen en liep ik met een geknipt koppie weer terug naar het kindertehuis. Toch heel wat anders dan de kapper in Nederland.

Heel verhaal… hoogste tijd om af te sluiten. Tot ziens maar weer.

Liefs,

Evert Jan en Elisabeth